Korku Hikayesi Bilenler

[fallenangel1789]

Arkadaşlar gece ormanda ya da deniz kenarında ateşin yanında kızlı erkekli muhabbet ederken anlatılacak ve etki uyandıracak korku hikayeleriniz var mı? Paylaşalım lütfen.

[KomutanLogar]

Korku hikayesi degilde daha cok gurur ve tuylerimi diken diken eden bir olay var. Canakkale geyikliye tatile gittigimizde orada yerlesik ve tek basina yasayan 80 yas uzeri bir teyze ile tanismistik misafiri olduk cayini kahvesini ictik sonra ayrildik komsulari gecerken o kadinin akli gidik vs. falan diye bahsettiler sebebini sordugumuzda sok olmustum. Kadin her gece kalkip sahile gidiyormus kusluk vakti soranlara ise sabah namazina kalktiginda 100 lerce ayak sesi duydugunu ve bir kac defa bu ayak seslerine dogru gittiginde uzakta sahilde taburlari askerlerimizi gordugunu fakat yaklasinca kaybolduklarini soylemis o gun bu gundur bu kadina kafasi gidik diyorlarmis... Bense duydugumdan beri her ne kadar halüsünasyon veya ilahi bir durum olsun olmasin tuylerim diken diken olur, duygulanirim gözlerim dolar ve gururlanirim ...

[alidurmaz]

Eskiden rahmetli babaannem çok masal anlatırdı. Kimisi korku olurdu kimisi umut dolu. Ama şimdilerde masal felan kalmadı. Unuttuk hepsini.
Ama korkulu masalların her zaman favorisi cinlerdir. İçin de cin geçen herşey korkutur

[dpektemek]

Çocuklugumun korkulu ruyasi 3 harfli hikayeleriydi dinleyip dinleyip gunlerce uyuyamadigim zamanlar vardi. Itiraf ediyorum hala hirsizlardan cok onlardan korkuyorum.

[kenibit13]

Bir ölü, isterse sizinle konuşabilir.

O akşam arkadaşım Ellen ve ben belgesel izlemeye karar verdik. Kuzenimin ölen büyük büyük babasından kalma koca bir eski belgesel kutusu vardı. Kutuyu didiklemeye başladık. Fakat ilgi çekici bir belgesel bulamamıştık. En son kutu boşaldığında elim karton kutunun sağ tarafındaki bir yüksekliğe değdi. Kutunun sağ tarafında iki karton arasına bir şey sıkışmış gibiydi. Kutuyu yırttım ve yüksekliğe baktım. Bir CD kutusuydu. Üzerinde "Ölülerin Yaşamı (Sıradan Bir Belgesel) yazıyordu. Arkadaşım şaşırmıştı. Çünkü söylediğine göre bu büyük arşivi adı gibi biliyordu ve daha önce böyle bir belgeseli hiç görmemişti. İkimiz de ilk defa bu garip belgeseli izleyecektik. Kutuyu açtım. İçinden ön yüzü siyah bir CD çıktı. Televizyonun karşısına geçtik. Ellen, CD player'ı açmıştı ve benden CD'yi takmamı istiyordu. Bense bu konuda kararsızdım çünkü korkmaktan korkuyordum. Korkmaktan korkmak çok garip bir histi. Anlatması dahi çok zor. O sırada Ellen, CD'yi elimden kaptı ve cihaza yerleştirdi.
"Bu aptal şeyden korkmuyorsun, öyle değil mi?"
Cesur biriydi. Fakat fazla cesaretin iyi olmadığını iyi bilirim.Belgesel başladı. Süresine baktığımızda şaşırmıştık. 3 dakikalık kısacık bir belgeseldi. Belki de geri kalan kısmı bozulmuştu. Bunu öğrenmek için beklememiz gerekecekti. Ellen kumandadan oynatma tuşuna bastı ve belgesel başladı. Tahmin ettiğim gibi ürkütücü bir belgeseldi. Ellen'sa öylece gözlerini dikmiş ekrana bakıyordu. Ekranda fotoğraflar halinde mezarlar, cesetler geçiyordu. Kalbim yerinden çıkacaktı. Ellen'ın cesurluğu bile yetmedi. 30. saniyede Ellen tam kapatmak için kumandayı eline aldı ki, bir ses konuşmaya başladı.
"Ölüler sandığınız gibi ölü değildirler. Onlar, ölünce yaşamın başka boyutlarında varlıklarını sürdürürler. Bir ölü eğer isterse sizinle konuşabilir." gerçekten çok saçmaydı. Ellen, bu saçmalığa dayananamış olacak ki kapattı.
"İğrenç bir belgeseldi. Ben lavaboya gidiyorum." Ellen lavaboya gittiğinde odada tek başıma kalmıştım. Gözüm saate kaydı. Saat 8.20 geçiyordu. Dakikalar geçmesine rağmen Ellen lavabodan dönmedi. Meraklanıp arkasından gittim. Lavaboya girdiğimdeyse Ellen yerde öylece yatıyordu. Ne bir yara, ne de bir kan vardı. Şok olmuştum. Korkarak Ellen'a dokundum. Bir buz deposu kadar soğuktu. Nabzına baktım. Atmıyordu. Çok korkmuştum. Ambulansı aradım ve yardım istedim. Ellen'ı ambulansa ve beni de yanına bindirdiler. Kısa bir zaman sonra hastanede üstünde beyaz bir örtü olan Ellen'ın başında ağlıyordum. Bu sırada cesedi inceleyen uzman yanıma geldi ve konuşmaya başladı.
"Bu cesedi ne zaman buldunuz? Bu kişi öleli en az 3 gün olmuş."
İşte o zaman beynimde o iğrenç ses yankılandı:
"Bir ölü... eğer isterse... sizinle konuşabilir..."

[Kritkarika]

Kusursuz Bir Tatil!

Muazzam bir şekilde yapılmış tatil planları, tatlı ve kusursuz kurulmuş çocukca hayaller. Belki hepsi biraz mutluluk için. Belki hepsi biraz normal hayatın sıradanlıklardan oluşan bütününden kaçıp bir köşeye saklanmak için. Fakat karşınıza bir mum yakıp koyarsanız, mumu görebilirsiniz. Mumu söndürürseniz onu göremezsiniz. Ama onun hala karşınızda olduğunu da bilirsiniz. Biraz önce anlattıklarım tam olarak bu mum misaliyle örtüşmekte. İnsanların şahsi fikirleri ve kendi kafalarında yarattıkları dünyaları ne düşünür bilemem ama benim minik zihnimden akıp gidenler bunlar dostlarım.
Ve ben de tatlı hayallerimi çoktan kurgulamış, hatta bir sonraki aşamaya geçip onları yaşamaya başlamıştım bile. Kız arkadaşımla birlikte şirin ve minik bir otelde 2 haftalık bir tatil ayarlamıştım. Aslına bakarsanız ,biraz da fiyatı işime geldiğinden, bunun geri tepilmeyecek bir teklif olduğunu anlamıştım. 22 Mayıs Pazartesi günüydü. Elimde en sevdiğim romanlardan 'Yüreğinin Götürdüğü Yere Git' vardı ve yatağıma uzanmış keyifli bir vaziyette muazzam akıcı kelimelerle dolu sayfaların arasında kayboluyordum. Sonra sağ cebimde bir titreşim hissettim. O kadar dalmıştım ki bir an için onun telefonum olduğu aklıma bile gelmedi! Aslında kitabı bırakıp mesajı okumaya hiç niyetim yoktu ama içimde ,tam olarak nerede olduğunu bilemediğim bir şey, bana adeta 'Mesajı oku seni serseri!' diye emretmişti. Bu emre itaat etmek belki benim isteğim, belki de gayri ihtiyari bir davranışımdı fakat sonuç olarak artık mesajla göz gözeydim.
***
Gönderen: Barbabietola Hotel
'2 haftalık müthiş bir tatil keyfi sadece 250 $! Ayrıntılı bilgi için: barbabietolapalace.it'
***
"Denemeye değebilir." diye mırıldandıktan sonra verilen internet sitesine giriş yaptım. Fotoğraf galerisinden gördüğüm kadarıyla Carlotta'nın tam hoşuna gidecek tipten odaları, havuzları ve bahçeleri olan bir yerdi. Aslında benim de hoşuma gitmedi değildi. Güzel bir sürpriz olabilirdi. Vakit kaybetmek istemezken rezervasyonumuzu yaptırdım ve bu sırada biraz daha detaylı bilgiye eriştim. Her sabah lezzetli kahvaltı imkanı, öğleden sonra isteyenlere spor eğitimi ve bedava dondurmalar... ve bunun gibi daha çok şey.
Günler koşmayı yeni öğrenmiş ve her fırsatta koşan çocuklar gibi kovalaştılar ve tatil günü ikimiz de çok heyecanlıydık. Bir gün önce Carlotta'ya sürprizimi açıklamıştım. Şimdiyse hazırlıklarımızı tamamlamış ve otele giden yoldaydık. Kısa bir yolumuz kala aramızda o zaman önemsemediğim, 2 hafta sonraysa 'Önemsemeliydim.' diyerek pişman olduğum şu diyaloglar geçmişti:
"Lucio, buranın güzel bir yer olduğundan emin misin?"
"Elbette. Neden böyle bir kuşkuya düştün?"
"Kötü hissediyorum. Arabayı durdur. Lütfen..."
Arabayı sağa çektim. Issız yolda bizden başka kimse yoktu. Kafamda garip düşünceler sıralandı. -Neden yol boştu? Acaba otele hiç tercih edilmeyen bir zamanda mı rastgeldik? Öyle olsa o tanıtım mesajı neden geldi? Otel artık kullanılmıyor mu? Yoksa yanlış yolda mıyız?- Gözlerim Carlotta'ya kaydı. Terlemişti. Ciddi anlamda terlemişti. Bir sorun olup olmadığını sordum. Israrla bir şey yok dedi. Belki de planları mahvetmek istemiyordu. Fakat en sonunda konuştu.
"Sanırım 400-500 metre geride. Çalılıkların arasında... bir şey... bir ceset gördüm Lucio."
Şok olmuştum. Tepki veremedim.
"Emin misin?"
"Sanırım."
Arabayı çalıştırdım ve hızla geri döndüm. Gördüğünün hayalden başka bir şey olmadığını ona ispat edip müthiş tatilimizi mahvetmesine izin vermeyecektim. Oraya vardığımızda bana durmamı söyledi. Durdum. İşaret ettiği yere korkak gözlerle baktım. Gerçekten sarı ve uzun otların içinde bembeyaz çarşaflar içinde bir kadın yatıyordu. Korkmuştum. Belki hala yaşıyordu. Arabadan indim ve yanına yaklaştım. Bembeyaz kesilmişti. Teni neredeyse sarılı olduğu çarşaflar kadar beyazlamıştı. Belli ki günler önce ölmüştü. İyice yaklaştım ve bir anda gözlerinin açıldığını gördüm. Kocaman, iri ve mavi gözleri vardı. Bana odaklanmıştı. Dengemi kaybettim ve geriye düştüm. Carlotta ne olduğunu sorduğunda ona görmemiş olamayacağını söyledim.
"Gözünü açtı! Fark etmedin mi! Kocaman, mavi..."
"Hayır, açmadı Lucio. Burdan gidelim. Hemen gidelim."
Kolumdan çekiştiriyordu. Bense korkuyla kadına bakıyordum. Gözleri kapalıydı. Belki de hayal görmüştüm. Her şey bir anda berbat ve paranormal bir olaya dönüşmüştü. Korkudan titriyordum. Arabaya bindik ve yolumuza devam ettik. Otele girdiğimizde ikimizde ruhları bedenlerinden ayrılmış cansızlar gibiydik. Odamıza geçtik ve sessizce yatağın üstünde oturmaya başladık.
"Sence nasıl öldü."
"Bilmiyorum."
O gözler aklıma geldikçe titriyordum. Hava kararmıştı ve biz bir nebze de olsa ilk şoku atlatmıştık. Akşam yemeğini yedikten sonra tekrardan odamıza çıktık. Valizleri yerleştirmek tamamen aklımdan çıkmıştı. En büyük valizi aldım ve dolabı açtım. İçi bomboştu. Yukarıdan aşağıya doğru gözlerimi gezirdiğimdeyse tüm oteli titretecek şiddette bir çığlık attığıma emin olabilirsiniz. O sabah gördüğümüz ölü beden orada öylece yatıyordu. Carlottaya baktım. Ama o... Carlotta değildi. Lanet olası büyük ve mavi gözleriyle, beyazlar içindeki ölü bedendi. "Hayır!" diye bağırdım. "Sen ölüsün. Yoksun! Bunlar saçma. Beni kandıramazsın. Hepsi birer kurgu. Yoksun ve olmadın. Asla da olmayacaksın."
Az önce okuduklarınız İtalya'nın Piacenza kentinde bir akıl hastanesinde tedavi görmekte olan Lucio Sperare'nin hastanaden taburcu olduktan bir gün sonra yatağının altında bulunan mektubuydu. Doktorlar ve görevliler Lucio'nun kağıt ve kalemi nerden bulduğu hakkında mantılı bir açıklama yapamadı. İşin garibiyse, tımarhanenin hademelerinden beyaz üniforması, beyaz teni ve mavi gözleriyle dikkat çeken Carlotta Sperenzo'nun bu mektup bulunduktan hemen sonra garip bir şekilde ortadan kaybolmasıydı.

[Sianodel]

biraz cin hikayeleri anlatsan ortam ısınır zaten ...üç harfli ne ya ne komik milletiz ya cin deyin kardeşim cin diye söyleyince gelmezler merak etme

[mehmetatum]

gizemli hikayeleri bende çook severim heyecanla yazacak arkadaşları bekliyorum

[fasterson]

bu hikayeleri buraya yazması zordur yaw. google da aratsan hazır bir sürü bulacaksın. ama korku hikayetlerinde genelde ortak olan hayal ürünü içermesi. askerden kalma cezalı nöbet kulübesi hikayesi var ama o kadar da korkunç değil. 

[furian]

yaw öyle muhabbetler hala dönüyor mu? filmlerde görürdüm. hani kızlar korku hikayelerini dinlerken gerçekten korkuyor mu, numara mı yapıyor? gerçi bu hikayelerin neden anlatıldığını az çok biliyoruz.

[rohires]

google da çok var ama hepsi anlatılmaz. ayrıca hikayenin inandırıcılık tarafını bulmanız ve anlatıcının da bunu pek gülmeden yapabilmesi gerekli. amaç karşıdaki kızları korkutmak ise üzerinde biraz çalışman lazım. 

[Komorhan]

Biz cocukken mahallede aksam toplasip sirayla anlatirdik duyduklarimizi filan. Cocuklugumu hatirlattiniz gece gece. Ama artik oyle bir cocukluk yok.

[julyan]

hikayenin gerçekçi tarafını, etkileyici ses tonu ve pek fazla gülmeden anlatan biri olursanız o ateşin başındaki kızları değil erkekleri bile korkutma durumunuz var. ama illa ki birileri inanmayacak, buna engel olunamaz.